اما اگر گفت:

قبول ندارم که براى غیبت علتى و علّتى صحیح و موافق با حکمت الهى وجود داشته باشد، و چگونه معتقد به چنین امرى باشم در حالی که خود غیبت را دلیل بر نفى امام غایب مورد ادّعاى شما مى دانم؟
گوییم: این جمود و تحجّرى شدید است درباره ی چیزى که امکان احاطه ی علمى به آن وجود ندارد و بر امثال آن علم قطعى حاصل نمى شود.
تو از کجا گفتى: که ممکن نیست براى غیبت علتى صحیح که اقتضاى آن را داشته باشد موجود باشد؟!
و کیست آن کس که احاطه ی علمى همه جانبه به همه ی اسباب و اغراض داشته باشد تا وقتى مجموعه ی آن اسباب و انگیزه ها را منتفى دید حکم قطعى به انتفاى غیبت کند؟!
و چه فرقى است بین تو و بین کسی که مى گوید: ممکن نیست که آیات متشابه داراى وجوه صحیحى باشند که مطابقت با دلایل عقلى داشته باشد. بلکه باید همانطور که اقتضاى ظاهر آن آیات است مورد قبول قرار گیرد؟!

اگر گفتى:

فرق بین من و بین آن که ذکر کردید در این است که من مى توانم وجوه این آیات متشابه و معانى صحیح آن را ذکر کنم در حالی که شما از ذکر کردن علت درستى براى غیبت ناتوان هستید.
گوییم: این تعارض را در مقابله با کسى آوردیم که عقیده دارد: که به علم تفصیلى و یقین قطعى نسبت به وجوه آیات متشابه در قرآن نیازى نداریم و اگر کسى به ذکر این وجوه پرداخت از باب فضل و زیادتى داوطلبانه است. و همین مقدار که علم به حکمت خداوند تعالى که قدیم است داشته باشیم و بدانیم که ممکن نیست از خودش به خلاف واقع خبر دهد، کفایت مى کند.
و معارضه بر این گونه نظر، گاهى معارضه اى لازم و مستقر است.